الن دجنرس رو عاشقانه دوست دارم. اعتماد به نفسش همیشه برام الگو بوده. طرز حرف زدنش و شوخی هایی رو که باید چند لحظه صبر کنی تا بگیریش رو هم به همچنین. زیاد برنامه روزانه اش رو نمیبینم. یعنی تقریبا اصلا نمیبینم. ساعت سه بعد از ظهر هر روز شو روزانه داره که خوب من اون ساعت سرکارم. اما گاهی که به عللی خونه هستم از دستش نمیدم.
دیشب هم که اسکار رو ندیدم و منتظرم دوستی ظبط کرده اش رو برامون بیاره. اما امروز بعضی از قسمتهای اجراش رو تو سایت رسمی اسکار دیدم.
گفت که اگه به خاطر گی‌ها،‌ سیاه‌ها و یهودی‌ها نبود از اسکار هم خبری نبود . هرچند به شوخی گفت و ملت خندیدند اما کی تا چند سال قبل فکر میکرد آکادمی یک گی رو به عنوان مجری مراسم انتخاب کنه؟ یا فیلمی مثل کوهستان بروک بک اسکار بهترین کارگردانی رو بگیره؟ روند تغییرات خوب به اون سرعتی که ماها دلمون میخواد نیست اما اجتناب ناپذیره.