هفتم می دوهزار و یازده

‫-‬تقصیر تو بود که من گم شدم
‫- به من چه‬
‫- یک لحظه رفته بودی در شازده کوچولو‬
‫-شازده کوچولو؟
‫-توی کتابش. توی کتابفروشی. هیچکس انگلیسی نمی‌دانست. آمدی گفتی ..نه.نگفتی. خندیدی و گفتی بازم شازده کوچولو‬
‫-خواب دیدی‬
‫-خواب ندیدم. دنبالت که میگشتم گم شدم. وقتی برگشتم آنها دیگر در آن مغازه پنیر فروشی نبودند‬
‫-برو بابا‬
‫-بعد من ترسیدم. خیلی ترسیدم. شده بودم اندازه ممول. آدم‌ها همه شان لباس قرمز پوشیده بودند. کفش‌های پاشنه بلند قرمز، کت‌های قرمز، شالگردن‌های قرمز،‌لب‌های قرمز. حتی یک آقایی موهایش هم قرمز بود.‬
-کجا بودی؟ اتحاد جماهیر شوروی؟-‬
‫-مسخره نکن. تقصیر تو بود. من نشستم کف زمین. می‌خواستم گریه کنم. خجالت می‌کشیدم. سردم بود. تو توی دلم چنگ می‌زدی‬
‫-شلوغش نکن. من اینجا بودم. اصلا آن وقت خوابیده بودم‬
‫-تو نمی‌خوابی. هیچ وقت نمی‌خوابی. من آخرش زدم زیر گریه‬
‫-هه هه۰‬
‫- بخند. مثل آن وقت که توی شازده کوچولو بودی. تو و رز لعنتی قرمز. من دیشب به رز لعنتی قرمز گفتم که ازش متنفرم. نه. نگفتم متنفرم. گفتم به اش حسودی‌ام می‌شود. ‬
‫-کجا دیدی اش؟ چی گفتی؟‬
‫-توی خواب. توی یک کلاس درس بود. داشتم حرف می‌زدم آمد گفت تو از من متنفری من گفتم نه. به تو حسودی ام می‌شود. گفتم که عکسش را زدی توی کیفت. گفت دست من نیست که خوشگلم. راست می‌گفت دست خودش نبود.‬