یادداشت‌های فرودگاهی- ۲

شهرها برای من شخصیت دارند. جنسیت دارند، سن و سال دارند، شغل دارند، لباس پوشیدنشان یک طور مشخص است. بعضی‌هایشان هم در جلد یک شخصیت سینمایی می‌روند. حواسم هست که به جزییات شهرها دقت کنم تا تفاوت‌هایشان یادم بماند. حتی شهرهای مرکزی و غرب آمریکا،‌ که انگار همه را زیر یک کاغذ کاربن گذاشته‌اند، حداقل مرکز شهرهایشان چیزهای مخصوص خود دارد.
استانبول مریل استریپ است. باوقار، زیبا، خوش‌خنده و همیشه جوان. این شهر لعنتی همه آنچه را که یک مریل استریپ می‌تواند داشته باشد دارد. اصلا چطور می‌شود استانبول را، مریل استریپ، را دوست نداشت؟
سن‌فرانسیسکو: هیو گرانت است. خوش‌پوش، کت و شلوار مشکی، کیف چرمی قهوه‌ای به دوش، اینکه معلوم نیست همجنسگرا است یا نه اصل جذابیتش است.
نیویورک؛ زن، میان‌سال، تاجر، کت و دامن طوسی پررنگ، موهای جو گندمی. با وقار، زندگی خانوادگی درهم ریخته، پسر معتاد به شیشه و دختر در آرزوی نقاش معروفی شدن.
بوستون:
تهران:
آمستردام:
پاریس:
بارسلونا:
پراگ:
وین: