کار ما درست است

امروز، سی‌ و یکم اردیبهشت، دیگر مطمئن شدم که باید اتاقی، دفتری، بخشی، بلکم سازمانی با ساختمانی عریض و طویل در دستگاه ریاست جمهوری آقای کوتاه باشد. یک بخشی شاید به نام «چطور اوضاع را خراب‌تر کنیم» یا «ضایع‌گی تضمینی» شاید هم «تصویر را نه‌ تنها که سیاه‌تر، اصلا بزن داغون کن ۱۰۱» باشد که بین خودشان «دیپارتمان ریدمون» صدایش می‌کنند؛ یک دستور کار هم دارد به چه بلندی. باور کنید این‌همه خراب‌کاری نمی‌تواند عمدی نباشد. باید یک دم و دستگاهی پشتش باشد که بتواند اینطور خلاقانه ایده بدهد و انجامش دهد، آنهم در ابعاد بین‌المللی.
بخش‌های مختلف هم دارد: اوباما، فرانسه، بانکی‌مون، شورای امنیت سازمان ملل، زنان، سینما، نمایشگاه کتاب، مصاحبه‌های مرد کوتاه در نیویورک، و الخ.
چند روزی بود بخش زنان و پوشش این سازمان شلوغ بود. دور هم جمع شده‌بودند و یک سری مدل و نمودار زده بودند به دور اتاق و یک پروژکتور هم داشتند برای نمایش فیلم. روی هر کدام از تابلو‌ها هم اسم یک مدل بود: «مدل ملوان انگلیسی»، «مدل رکسانا صابری»، «مدل هیلاری لورت»، «مدل کلوتیلد ریس» و الخ.
دست آخر تصمیم بر این شد که سه دست لباس فاطی کماندهی تهیه کنند همان توی هواپیما بدهند تن این زنان، جوری که سفیر سویس هم که در تهران- به اجبار لابد- محبجه شده بهشان بگوید «بی‌خیال بابا».
کار سازمان درست است. همه جای قصه را خوانده. بر می‌گردند، داستان گل و شیرینی و هتل استقلال که به‌کنار، اولین سوال لری کینگ و گود مورنینگ آمریکا و هلن دجنرس و اپرا وینفری و گود نایت امریکا و لیت شو ویت دیوید لترمن و لیت لیت شو وید جی لنو و لیت لیت لیت شو ویت فلانی هم این است که «در آن لباس چه احساسی داشتید» و چه احساس خوبی داشتند. همین. همین احساس خوب است که سازمان به دنبالش است. شما نمی‌دانید. سازمان فکر همه این‌ها را کرده است. اولین مصاحبه که برود روی آنتن، اعضای بخش زنان و پوشش به هم «های فایو» می‌دهند و یک صلوات می‌فرستند و می‌روند کمک تیم روی پروژه بعدی.