کلمه‌‌‌های لحظه های دونفره باید خاص باشد. نمی‌شود یک سری کلمات را ردیف کرد و آن را از هفت تا هفتاد سالگی برای همه معشوقه‌ها بکار برد. هرکس کلمه خودش را دارد. اصلا لذت کشف این کلمات است که نازهای عاشقانه را می‌سازد. نه اینکه چشم‌هایت زیباست یا دست‌هایت را می‌پرستم یا تو عزیزدلمی بد باشند. این‌ها مثل استامنوفن است. از سردرد تا اسهال به همه کاری می‌آیند. اما دردهای خاص دوای خاص دارند. آدم‌های خاص هم. باید گشت و اول شنید. باید کلماتش را شنید. تکیه کلام‌هایش را، علایقش را، فحش هایش را. باید زبانش را کشف کرد. باید روزش را با او گذراند. باید با او راه رفت. باید دید چه می‌خورد. چه می‌پوشند. چطور نگاه می‌کند. برای پیدا کردن یک کلمه که خاص دونفر باشد گاهی روزها زمان لازم است.