من نمی‌دانم کتاب Between the World and Me نوشته Ta-Nehisi Coates چقدر می‌تواند برای خواننده خارج از آمریکا- یا حتی در آمریکا که اخبار و سیاست و مسایل مربوط به نژاد و طبقات اجتماعی را دنبال نمی‌کند- جالب باشد. اگر اینها را دنبال می‌کنید کتاب یک شاهکار است. نامه ای پدر سیاه‌پوست به پسر نوجوانش است که در سال ۲۰۱۵ و با تمام اتفاقاتی که در چند سال اخیر در خصوص رفتار سازماندهی شده سیستم سیاسی و قضایی آمریکا با سیاهان (و رنگین‌پوستانی مثل ما) دارد حرف می‌زند. ادبیاتش با نوعی نگاه انتقادی آکادمیک از مسئله نژاد ترکیب شده و به خصوص استفاده از کلمه «بدن» به جای «زندگی» سیاهان، خیلی خیلی رنگ آکادمیک و در عین حال شاعرانه‌ای به تمام کتاب داده.
*یک ترسی که می‌ترسم ترجمه این کتاب و بدون دانستن بستری که حرف کتاب در آن شکل گرفته باعث آن شود، برداشت از واقعیت کتاب (که کاملا درست است) به جای همه حقیقت است. یعنی تصویر خب خیلی بزرگتر از تصویری هست که در این کتاب گوشه‌ای از آن- به درستی- ذکر می‌شود. مشخص است که یک نویسنده در یک کتاب نمی‌تواند همه تصوایر را نشان دهد و همه ما دنیا را از گوشه تجربیات خودمان می‌بینیم. مثلا کتاب خواندن لولیتا در تهران (نوشته آذر نفیسی) به نظر من واقعا اتفاقاتی بود که در ایران برای بخشی از آدمها افتاده بود، اما اعتراضی که به آن داشتیم این بود که این همه تصویر نیست و ایران خیلی چیزهای دیگر هم هست و فقط اینقدر که تو می‌گویی سیاه نیست. به نظر من آذر نویسی و هر نویسنده دیگری وظیفه ندارد همه تاریخ اجتماعی بستر یک داستان را بازگو کند و خواننده باید عقلش برسد که این همه تصویر نیست. در مورد این کتاب هم به نظرم ترجمه یا خواندنش بدون دانستن همه واقعیت می‌تواند کاملا یکی یکی از مطالب کیهان باشد در مورد وضعیت زندگی در آمریکا.