از خلال حسین وی در فیس بوک :
هی هزار بار گفتیم و نوشتیم و خواندیم و دیدیم و کشیدیم و به خاک سیاه نشستیم اما باور نکردیم که باباجان! ال.دی کار نمی‌کند. «لانگ دیستنس ریلیشنشیپ» نمی‌شود که نمی‌شود. آن خونی که باید سلول‌های یک رابطه را تغذیه کند و نفسش را حال بیاورد، از توی چت و وایبر و لاین واسکایپ جریان پیدا نمی‌کند. برادر من! خواهر من! نمی‌شود گلدان را از پشت پنجره آب داد. نمی‌شود اجاق را از پشت تلفن آتش کرد. ساقه و برگ و میوه را نمی‌شود با نخ و ریسمان و سیم به ریشه رساند. شکلک توی گوشی جای خنده و گریه و بوسه و عشق و دلتنگی را نمی‌گیرد. شکلک توی گوشی فقط شکلک است.این زردنبوی خندان با چشم چشم و دو ابرویش ظریف‌تر و نحیف‌تر از آن است که بار احساسات یک رابطه را به دوش بکشد. شکلک توی گوشی فقط یک بچه‌ی کوچک است که یادش داده‌اند بخندد و گریه کند و بوس بفرستد، نه که حجم دلتنگی‌های چندماهه‌ی دو تا آدم بزرگ را از دو سر دنیا توی دلش جا بدهد و به همدیگر برساند. وایبر و شبه‌وایبر، واقعیت غربت را پشت توهم حضور پنهان می‌کند فقط.
از من می‌شنوید، فریز کنید رابطه‌های محکوم به جبر ال.دی را. زمانه بین‌تان جدایی می‌اندازد؟ خب، شما کش‌اش نیاورید. دل‌هاتان را اگر سفت‌ترین و ستبرترین طناب‌ها هم به هم پیوند داده باشد، ۱۴هزار کیلومتر که بکشیدش پاره می‌شود. کفش‌های رابطه را در اوج دربیاورید، آویزان کنید به گردنش. حالا که مجبورید، بگذارید پشت احساس هوایی بخورد. بگذارید عضلاتش استراحتی بکند. همیشه هم به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل نیست. رابطه را با خودتان و خودتان را با رابطه‌ای که معلوم است کار نمی‌کند خسته نکنید. بگذرید و بگذارید به وقتش. آدمِ هم اگر باشید، زمان خواهد گذشت و زمین دوباره با شما مهربانی خواهد کرد.