چند شب است که افتاده‌ام به جان خودم (به شکل یک پرچم افقی/ سلام مدی) که نه خیر! تو آدم لمس بودی. کلمه جای لمس را نمی‌گیرد. مگر قرار است حروف الفبا جای تن صدا، جای گرمی نفس، جای رد انگشت‌ها روی پوست آدم را بگیرد؟ بعد همانطور که دارم می‌خوانم، جلوی داغ شدن خودم را بگیرم که نه خیر! بی‌خود. یاد «سامانتا»ی واکینگ فینیکس بیافت و حواست باشد که واقعی نیست. بعد اینطور خودم را