خیلی قصه می‌آید توی سرم و می‌رود. اما وقتی قصه‌ها می‌آیند، من نمی‌خواهم بنویسمشان. شاید این یعنی که قصه‌ها نمی‌آیند. اگر قصه از کله‌ آدم بیرون نیاید، آیا بازهم وجود دارد؟ آیا وجود قصه در جایی از فکر من آن را موجود می‌کند؟ آیا اصلا قصه دارم؟ یا فکر می‌کنم که قصه دارم؟
فکر کنم در تمام سال‌هایی که لپ‌تاپ داشتم، هیچ وقت رابطه‌مان به این بدی نبوده. الان باید برای کسی مطلبی را ادیت می‌کردم، تقریبا بیست دقیقه‌ای گشتم، آخر هم یک جایی زیر کمدی در آشپزخانه پیدایش کردم. نه اینکه ناراحت باشم، نه برعکس. خوب است.
سن فرانسیکو این روزهای قشنگی دارد. شب‌های پدرسگش هنوز خیلی سرد است. یعنی سرمای خودش است. باید با پالتو و کلاه رفت بیرون. اصلا اگر رفت بیرون.
امروز برای یازده نفر لوبیا پلو پختم. گفته بودم فقط وقت‌هایی که حالم خیلی خوب یا خیلی بد است آشپزی می‌کنم؟ یکی گفته بود که معلوم است این روزها حالت خیلی خوب است. منهم هم خندیدم.
گوشواره هم می‌سازم. کلی گوشواره رنگی نامتقارن ساختم. باز هم می‌سازم. بدی اش این است که دلم نمی‌آید بفروشمشان. اما باید بفروشمشان. خرج زندگی‌ام را باید یک جور دربیاورم. اگر رفتم جایی در پارکی نشستم، آدرسم را می‌گذارم که بیاید بخرید. شاید عکس‌هایش را هم گذاشتم اینجا.
سه هفته است باید بروم اداره پست یک چیزی را پست کنم. فعل ماضی استمراری است، از گذشته شروع شده و تا به حال ادامه دارد و معلوم نیست کی تمام شود.
زندگی هم را هم خوب نگاه کنی ماضی استمراری است. ماضی کشدار استمراری.