فکر کنم اسم مرضم را بگذارم «ارضای با انتظار» که اختصار «ارضای با خودآزاری انتظاری بیهوده» است. نه مثل آن مومنی که ایمان دارد موعودش یک روز می‌آید که آن بی‌خدایی که می‌داند موعودی در کار نیست و باز هم دلش می‌خواهد که هر هفته برود مسجد و قرآن روی سرش بگذارد و صبح هم دست خالی برگردد خانه و قبل از رفتنش هم می‌داند که موعود مرده و هر شب که از مسجد بر می‌گردد یک سال پیرتر می‌شود. انتظار یک آدم بی‌خدا دردناک است. امان از وقتی که آدم به این درد معتاد شود. اعتیاد به درد می‌دانستید که سخت‌ترین نوع اعتیاد است و اغلب غیرقابل ترک؟